Εκλογές και... Επιλογές

"Δημοκρατία είναι όταν πέντε λύκοι κι ένα πρόβατο ψηφίζουν τι θα φάνε για βραδινό... " λέει ένα γνωμικό.

Μόνο που στην πραγματικότητα ο λύκος είναι ο ένας κι όμως έχει τη δύναμη να φάει τα πρόβατα μέσα από "δημοκρατικές" διαδικασίες. Κι αυτό γιατί τα πρόβατα αντί να συνεργαστούν με τη ράτσα τους προσπαθούν να γίνουν λύκοι. Κάνουν μια θεραπεία που περιλαμβάνει μικροπολιτικά παιχνίδια, κομματικές γραμμές, πισώπλατες μαχαιριές, γλύψιμο κι εξυπηρετήσεις προκειμένου να γίνουν έστω για μια φορά κι αυτά λύκοι. Να γίνουν κυρίαρχοι των άλλων.

Αγνοούν τον άλλον, τον δύσκολο αλλά αποτελεσματικό δρόμο: δε χρειάζεται να γίνεις κυρίαρχος των άλλων για να έχεις δύναμη - χρειάζεται να γίνεις κυρίαρχος του εαυτού σου.

Πριν από τέσσερις μέρες έγιναν φοιτητικές εκλογές. Για τους ρομαντικούς οι φοιτητές κάποια μέρα θα φτιάξουν ένα κίνημα ιδεών και θα απελευθερώσουν την κοινωνία. Αντί λοιπόν για νέους ανθρώπους που έχουν ιδέες αλλά όχι αγκυλώσεις, οράματα αλλά όχι εφιάλτες, πάθος αλλά όχι μίσος, βλέπει κανείς παιδιά να αυτεγκλωβίζονται σε μια δίνη από αυταπάτες, να διέπονται από απλό οπαδικό φανατισμό. Άνθρωποι οπισθοδρομικοί με όλη τη σημασία της λέξης. Εικοσάρηδες που δεν ψάχνουν κάτι: πιστεύουν ότι το βρήκαν κιόλας. Κι όταν οι άλλοι δε συμμερίζονται τα ευρήματά τους είναι "κολλημένοι". Για αυτούς τους ανθρώπους τα πράγματα είναι απλά: είσαι μαζί μας ή είσαι με τους άλλους. Επιλέγουν μια από τις δύο μισές αλήθειες που τους προσφέρουν στο πιάτο, τις ονομάζουν "δεξιά" κι "αριστερά" κι επιλέγουν μια σύμφωνα με όσα (τους) έμαθαν, με όσα έζησαν, με όσα φαντάζονται ότι θα ζήσουν. Δε διεκδικούν το μέλλον τους - το βασίζουν σε πατέντες του παρελθόντος. Και χωρίς να το καταλαβαίνουν το πιάνουν απ' το λαιμό και το πετάνε στον καιάδα του συστήματος.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν μόνο σε ιδεολογικό επίπεδο. Για τις πρακτικές του λύκου δεν έχω πολλά να πω. Για τις πελατειακές σχέσεις, για τα φοιτητικά σφηνάκια, για τις συνελεύσεις - θέατρο σκιών δεν κάνω λόγο. Αυτά είναι φανερά. Αυτά όσοι θέλουν τα βλέπουν. Κι όσοι δε θέλουν να τα δουν, τα νιώθουν. Καταφεύγουν όμως στο επιχείρημα της ιδεολογίας, του καλού και του κακού, του δίκαιου και του αδίκου. Δυστυχώς όμως γι' αυτούς, πάντα βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του καλού και του δίκαιου, ποτέ στη θέση του κακού και του αδίκου.

Στη Ρόδο η ΔΑΠ έπεσε, η ΠΑΣΠ ανέβηκε, η ΠΚΣ έπεσε, τα ΕΑΑΚ ανέβηκαν. Παρ' όλες τις αλλαγές σύντομα θα καταλάβουμε ότι δεν άλλαξε τίποτα. Γιατί εξ' ορισμού δε γινόταν να αλλάξει μέσα από αυτή την νοοτροπία και αυτές τις πρακτικές. Το ερώτημα είναι: θα κάνουμε ποτέ κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα;

Η αλλαγή θα έρθει όταν δε θα υπάρχουν λύκοι και πρόβατα - θα υπάρχουν πλάσματα. Δε θα υπάρχουν Δαπίτες και Πασπίτες - θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και όχι το μικρόκοσμό τους. Δε θα υπάρχουν νέοι που θα σκέφτονται σαν γέροι - θα υπάρχουν γέροι που θα σκέφτονται σαν νέοι Δε θα υπάρχουν αριστεροί που θα είναι στην ουσία δεξιοί, ούτε δεξιοί που στην ουσία είναι... δεξιότεροι. Οι αναρχικοί δε θα είναι συγκεκαλυμένοι εξουσιαστές. Δε θα υπάρχουν εκλογές - θα υπάρχουν επιλογές. Γιατί αν κάτι με έμαθε το πανηγύρι της Τετάρτης είναι ότι όταν δεν υπάρχουν επιλογές κάνουμε εκλογές.